Eindelijk zijn we in actie kunnen schieten. Gisteren, om 8uur begonnen we met de vlaggenparade. Dit is een ochtendritueel hier. Terwijl enkele leerlingen de Surinaamse vlag hijsen zingen de kinderen en leerkrachten een Surinaams lied. Nadien volgt steeds de directrice die zegt: 'Wees...' en dan zeggen de kinderen in koor 'gehoorzaam'. Daarna mogen ze naar hun klas. Er is een leerkracht in zwangerschapsverlof waardoor er steeds een klas alleen zit en dus geen les krijgt.
We hebben een plan opgesteld hoe we ons lokaal gaan inrichten en schilderen. We selecteerden enkele banken en gooide de rest eruit. Het is te zeggen, enkele leerlingen deden dit. Wanneer een leerkracht ons zag sleuren met de banken haalde ze onmiddellijk wat jongens om ons te helpen: 'Doe dit', 'doe dat', 'neem dat', 'zwijg'. We voelden ons al schuldig, we wouden dit gerust zelf doen. Een 'dankuwel' zeggen tegen de helpers kon er ook niet vanaf toen de klus geklaard was. We legden ons plan voor aan de zorgjuf en zij ging akkoord. Ook keken we dossiers en rapporten in. Enkele dossiers leken echt in orde omdat er een verslag in zat van een organisatie die doorstuurt naar deze school. De rapporten hier zijn schriftjes waar de 'vorderingen' zogezegd in staan. Zo krijgen ze feedback over lezen, schrijven, rekenen, milieu, enz. Soms lazen we rare dingen in de rapporten zoals: kan geen boodschappen doen voor de juf, houdt zijn mond niet, enz.
Vandaag was ons plan om nogmaals te observeren en de leerkrachten te vragen welke leerlingen zij adviseren aan ons voor onze therapie. Helaas, het was sportdag. Hier wisten wij niets van. Meer dan de helft van de school was weg. Er werd maar in één lokaal les gegeven. Daar gingen we observeren. Het is onvoorstelbaar hoe ze met de kinderen hier omgaan. De juf roept altijd en bekrachtigd nooit positief. De kinderen moesten schrijven maar de juf bleef het hele uur aan haar bureau zitten zonder eens rond te kijken hoe de leerlingen het deden. Een autistische jongen kroop de hele tijd rond en met hem deed ze niets. Alleen hem af en toe naar haar toe trekken aan zijn arm en er tegen roepen. De leerkrachten en directrice zijn het erover eens dat het jammer is dat slaan niet meer mag. Volgens hen is dit het enige wat echt werkt. Dit werd ons al meerdere keren letterlijk verteld. De directrice vertelde ons dat ze er gisteren nog drie moest slaan. Ik hoop dat ik dit nooit te zien krijg.
Maandag gaan we om verf met een leerkracht omdat we dan korting krijgen. Verder friste we het lokaal wat op en maakten we een bordtekening.
Morgen gaan we met het huis naar de vlindertuin!
Groetjes!
We hebben een plan opgesteld hoe we ons lokaal gaan inrichten en schilderen. We selecteerden enkele banken en gooide de rest eruit. Het is te zeggen, enkele leerlingen deden dit. Wanneer een leerkracht ons zag sleuren met de banken haalde ze onmiddellijk wat jongens om ons te helpen: 'Doe dit', 'doe dat', 'neem dat', 'zwijg'. We voelden ons al schuldig, we wouden dit gerust zelf doen. Een 'dankuwel' zeggen tegen de helpers kon er ook niet vanaf toen de klus geklaard was. We legden ons plan voor aan de zorgjuf en zij ging akkoord. Ook keken we dossiers en rapporten in. Enkele dossiers leken echt in orde omdat er een verslag in zat van een organisatie die doorstuurt naar deze school. De rapporten hier zijn schriftjes waar de 'vorderingen' zogezegd in staan. Zo krijgen ze feedback over lezen, schrijven, rekenen, milieu, enz. Soms lazen we rare dingen in de rapporten zoals: kan geen boodschappen doen voor de juf, houdt zijn mond niet, enz.
Vandaag was ons plan om nogmaals te observeren en de leerkrachten te vragen welke leerlingen zij adviseren aan ons voor onze therapie. Helaas, het was sportdag. Hier wisten wij niets van. Meer dan de helft van de school was weg. Er werd maar in één lokaal les gegeven. Daar gingen we observeren. Het is onvoorstelbaar hoe ze met de kinderen hier omgaan. De juf roept altijd en bekrachtigd nooit positief. De kinderen moesten schrijven maar de juf bleef het hele uur aan haar bureau zitten zonder eens rond te kijken hoe de leerlingen het deden. Een autistische jongen kroop de hele tijd rond en met hem deed ze niets. Alleen hem af en toe naar haar toe trekken aan zijn arm en er tegen roepen. De leerkrachten en directrice zijn het erover eens dat het jammer is dat slaan niet meer mag. Volgens hen is dit het enige wat echt werkt. Dit werd ons al meerdere keren letterlijk verteld. De directrice vertelde ons dat ze er gisteren nog drie moest slaan. Ik hoop dat ik dit nooit te zien krijg.
Maandag gaan we om verf met een leerkracht omdat we dan korting krijgen. Verder friste we het lokaal wat op en maakten we een bordtekening.
Morgen gaan we met het huis naar de vlindertuin!
Groetjes!